ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΖΟΛΕΑ
Η εκδίκηση των μη συμβάντων
ΑΠ’ ΤΟ ΨΗΛΟ μπαλκόνι τους κοιτάζουν κάτω στο δρόμο. Γελάνε με όσα συμβαίνουν εκεί: σέρνονται μες στις λάσπες τα τεκταινόμενα. Φοράνε ρόδες βαριές και κυλούν ασθμαίνοντας προς τη μυλόπετρα του χρόνου. Βιάστηκαν τα συμβάντα σαν θριαμβευτικά σπερματοζωάρια να νικήσουν, να ζήσουν και να συνθλιβούν.
Κάθε που ένα μυαλό τα επιθυμεί και τα επεξεργάζεται ακροβατούν κάπου ψηλά, πάνω σε ένα λεπτό κι επισφαλές σκοινί, τα ενδεχόμενα. Διστάζουν, παλαντζάρουν για λίγο. Όσα πέσουν κάτω τα πήρε ο δρόμος, συμβαίνουν και χάνονται. Μόνο ό,τι δεν έζησε, κρατά τσαλακωμένο στην τσέπη του έναν λαχνό αθανασίας.
Το ανεκπλήρωτο μας κοιτάζει αφ’ υψηλού. Εμάς που με μάτια αμήχανα, γεμάτοι περιέργεια θέλουμε να το θαυμάσουμε, γυρνώντας με δέος γύρω του, λες κι είναι άγαλμα απ’ όλες τις πλευρές. Να φανταστούμε τις μύριες εκδοχές του. Εμείς κυλήσαμε. Μπήκαμε στη ροή των γεγονότων. Επίδοξοι πειραματιστές στην περιπέτεια της ύπαρξης. Της απόφασής μας αυτής αφέντες και υπηρέτες μαζί. Θαρραλέα βγήκαμε απ’ το κάδρο να πάρουμε τη ζωή στα χέρια. Τη ζωή μας. Αυτήν που δεν πάει μακρύτερα από έναν τάφο.
Ας μπούμε στο μουσείο λοιπόν, να το δούμε αυτό στα αρχαϊκά αγάλματα. Παγωμένα, μέσα σε χρόνο ακίνητο, απλώνουν κάτι βαθύ και υποδόριο. Πιο βαθύ, πιο υποδόριο κι από τον ίδιο τον χρόνο. Με τα κενά τους μάτια μάς αντιλαμβάνονται καθώς περιφερόμαστε γύρω τους. Κθώς προσπαθούμε να διαπεράσουμε τ’ ακατανόητα. Και μέσα απ’ τον μυστηριώδη πυρήνα της ανεκδήλωτης ζωής τους, που ξεπερνάει τη δική μας χειροπιαστή ζωή, αισθανόμαστε πως μας κοιτούν με μια σοφία πικρή. Δεν έζησαν αλλά υπάρχουν. Εμείς ζούμε αλλά δεν θα υπάρχουμε.
Δες απ’ την άλλη μεριά πόσο ύπουλα σε πλησιάζει, πόσο κρουστή και πάλλουσα η ιδέα της δράσης. Έρχεται ορμητικά να σε εκθέσει και να σε ειρωνευτεί. Σε σκουντάει στο μπράτσο και δεν σηκώνει αντίρρηση, καθηλώνεται μέσα σου και ανάβει την φωτιά της η δημιουργία. Σε ψήνει εσωτερικά, μέχρι να σου σκάψει τα σωθικά. Εκείνη σε σταυρώνει κι εσύ της λες “ευχαριστώ, δεν θα είχε νόημα η ζωή χωρίς εσένα”. Και ορίστε, τρέχεις να κάνεις χίλια πράγματα, να δράσεις, να εφεύρεις, να χτίσεις καινούργιες ιδέες, να αφήσεις πίσω κάτι, ένα στίγμα, ένα ίχνος, μια φωτογραφία πως πέρασες από δω, κάποιος σε είδε, σε εκτίμησε, σε θαύμασε, σε αγάπησε. Δεν είσαι απ’ τα σκόρπια και ασύντακτα συγκεχυμένα υλικά του χάους, αδιαμόρφωτο συστατικό. Εσύ πήρες μορφή, είχες άποψη, επηρέασες τους γύρω. Άφησες έργο ή έστω συντρίμμια. Γελοίος που είσαι! Ούτε μισή αράδα δεν σου αναλογεί στο θηριώδες βιβλίο του σύμπαντος. Καταβάλλεις τόση προσπάθεια που σε εξουθενώνει και πάλι αθόρυβο το πέρασμά σου. Για μια στιγμή αχνοφαίνεσαι, καθώς τεντώνει ο ήλιος τη σκιά σου, κι έπειτα σε ρουφάει ξανά ρευστό το χάος.
Χαρήκατε κάποτε μαζί. Είχες μια σχέση. Σε άγγιξε, λες, τότε η χαρά κι αυτό σε τρέφει ακόμα. Είσαι ολιγαρκής, φαίνεται. Δεν ψάχνεις τα μεγάλα, τα παντοτινά. Κρατάς μια ιστορία παλιά και τη μηρυκάζεις. Ανοίγει απρόσμενα πέταλα κάθε μέρα. Δόθηκε η ψυχή σου μια φορά κι έμεινε εκεί για πάντα. Δεν είναι εύκολο να μοιράζεις συνέχεια τον εαυτό σου. Τώρα μοιράζεις χαμόγελα αλλά κανείς δεν παίρνει κομμάτι καρδιάς. Όλοι άγνωστοι, όλοι περαστικοί. Πετρώνει η καρδιά, λιμνάζουν τα νερά της. Είτε μονάζει είτε εκπορνεύεται. Μικρή η απόσταση ανάμεσα στα δυο.
Άλλοτε κοιτάζεις μέσα σου επιθετικά ν’ ακονίσεις νύχια στον βαθύ καθρέφτη που σε θέλει χωρίς μάσκα. να ξεκολλήσεις μερικές σάρκες απ’ τα στρώματα ψευτιάς. Κι άλλοτε δίνεσαι σον πρώτο τυχόντα. Αν δεν μπορείς να δώσεις κάτι άλλο, δίνεις σώμα. Γιατί η ζωή έχει τα δικαιώματά της, δεν σε ρωτάει.
Πόσους αγνώστους φίλησες, χάδεψες, σημάδεψες; Ξεπετιέται κάθε τόσο κάποιο περιστατικό απ’ το τσουβάλι. Στο βρόμικο αυτό πεζούλι, το τιμεντένιο, καθίσατε χθες να φιληθείτε. Με κάποιο αγόρι απ’ το Μοντεβιδέο. Χάθηκες στα μάτια του, δεν ήταν ταξίδι μικρό, ούτε ρηχά τα νερά ή φιλόξενα. Αν είναι εγκληματίας ή άγιος δεν έχει σημασία, θα πάρεις ό,τι χρειάζεσαι κάθε φορά.
Τυχαίοι άγνωστοι, ανώνυμα συμβάντα. Κάποτε στην Ιρλανδία στο Κορκ και στο Κιλάρνεϋ, στην Αβάνα παραμονή πρωτοχρονιάς. Παντού μπορείς να συναντήσεις κάποιον για ένα φιλί, το χέρι σου ν’ αγγίξει τον λαιμό του. ή σε μια όχθη στο Έντρε Ρίος. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί; Ξέρεις το δέρμα, τ’ όνομά τους, την αύρα της στιγμής. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Μόνο να χάνεσαι σε ξένες αγκαλιές. Να σβήνεις μέσα τους την έλλειψη της σωστής. Αν έχεις κάψει την καρδιά, να κάψεις και το σώμα.
Γιατί το κάνεις; Αναιρείς τη ζωή που δεν έζησες; Φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, ήταν ολοφάνερο. Προτιμήσατε όμως τη θυσία απ’ τους συμβιβασμούς. Να περιφέρονται αόριστα και αόρατα οι δυνατότητες που είχατε. Σε διάφανο χαρτί να γράφονται, με άνεμο, με απόσταση κι ανάσες που δεν φτάνει η μια στην άλλη. Αφήσατε άγραφη την ιστορία που είχε πριν από σας γραφτεί. Κοντράρατε τη διάθεση της φύσης σαν αρνητές του πεπρωμένου. Υπάρχουν πάντα ιδιόρρυθμοι που στήνουν την επανάσταση κόντρα στον εαυτό τους. Μια πύρρεια νίκη σάς τσακίζει για να γιγαντώνεται το ανολοκλήρωτο.
Τώρα ούτε τον ψάχνεις ούτε τον αποζητάς. Τον βρίσκεις σε κάθε ξένο. Έτσι γίνεται χειροπιαστή η απουσία. Συνθλίβεις τη ζωή με αγνώστους, να μένει εκείνος ψηλά, πάνω στο σκοινί που ακροβατούν χωρίς να πέσουν κάτω τα ανυπότακτα. Τα λένε και ανεκπλήρωτα. Δρόμοι αντίφασης, κήποι αφιλόξενοι, γωνιές στοιχειωμένες. Έφτασες έτσι βαδίζοντας στο συνοικιακό λούνα παρκ. Δες τώρα κι αυτό το μικρό κινεζάκι που γυρίζει πάνω στο άλογο του καρουσέλ. Τόσες στροφές ζαλίζουν. Αλλά μετά τη ζάλη επανατοποθετούνται τα πράγματα. Και ίσως σε νέες θέσεις. Πόσο πολύ πρέπει να σκεφτείς μόνο και μόνο για να δικαιολογήσεις -με την ανωτερότητα του απραγματοποίητου– τη δυστυχία της ύπαρξης!
Η Κατερίνα Καζολέα γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην ιστορία τέχνης και την κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Regensburg της Γερμανίας. Εργάστηκε στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας. Είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης ιστορικών τέχνης (AICA). Συμμετείχε στη συγγραφή του Λεξικού Ελλήνων Καλλιτεχνών των εκδόσεων Μέλισσα. Άρθρα της για την τέχνη έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Αρθρογραφούσε από το 2008 ως το 2017 στα Εικαστικά θέματα του περιοδικού Μανδραγόρας. Το 2018-19 παρακολούθησε εργαστήρια θεατρικής γραφής του Θανάση Τριαρίδη και το 2020 αποφοίτησε από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του θεάτρου ΠΟΡΕΙΑ. Έχει στο ενεργητικό της οκτώ θεατρικά έργα και μια ποιητική συλλογή.
* Κατερίνα Καζολέα Η κορδέλα, Διηγήματα (σειρά Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία), σελ. 176, Εκδ. «Mανδραγόρας», Αθήνα, Σεπτέμβριος 2020 ISBN 978-960-592-113-2
Πηγή: timesnews.gr
