Καθ᾽ όλη τη διάρκεια των εορτών το Εθνικό Θέατρο θα βρίσκεται κοντά στο κοινό, παρουσιάζοντας, μέσω ζωντανών μεταδόσεων από τις Σκηνές του, απολαυστικές παραστάσεις υψηλής ποιοτικής στάθμης. Στις δύσκολες συνθήκες αυτών των ημερών το Εθνικό Θέατρο επιθυμεί να κρατήσει ζωντανή την επαφή του κόσμου με τη θεατρική ψυχαγωγία, μεταφέροντας μέσω αυτής μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, οι διαδικτυακές προβολές παραστάσεων αποτελούν μια πρόσφορη και αναγκαία λύση. Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης σημειώνει σχετικά: «Το θέατρο, ως σύμφυτη λειτουργία στον άνθρωπο, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα άλλο μέσον. Η ζωντανή αλληλεπίδραση μεταξύ σκηνής και κοινού θα είναι πάντα μία και μοναδική. Στην παρούσα φάση ψάχνουμε κάτι για να υποκαταστήσουμε τη θεατρική πράξη, όχι να την αντικαταστήσουμε».
Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τις τελευταίες παραστάσεις τριών έργων που ολοκληρώνουν την θεατρική περίοδο του 2020: Φεγγάρι από χαρτί των Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου, Η Κυρία του Μαξίμ του Ζωρζ Φεντώ και Σ΄ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη. Επίσης, θα επαναμεταδοθεί η παράσταση για όλη την οικογένεια του έργου Πιστεύω στους μονόκερους του Μάικλ Μορπούργκο.
Αναλυτικά το πρόγραμμα των Live Streaming
- 26 Δεκεμβρίου, στις 19:30, Η Κυρία του Μαξίμ του Ζωρζ Φεντώ [Τελευταία Παράσταση]
- 27 Δεκεμβρίου, στις 17:00, Πιστεύω στους μονόκερους του Μάικλ Μορπούργκο σε διασκευή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη
- 2 Ιανουαρίου, στις 19:30, Φεγγάρι από χαρτί των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου [Τελευταία Παράσταση]
- 3 Ιανουαρίου, στις 20:30, Σ΄ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη [Τελευταία Παράσταση]
Οι απευθείας μεταδόσεις θα είναι διαθέσιμες στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).
Τιμή εισιτηρίου: 8€
- ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Δαιμόνιοι σκηνικοί μηχανισμοί, πνευματώδης σάτιρα και ανθρώπινες ψυχές σε φρενήρη αγωνία, απίθανες συμπτώσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία έκρηξη που όμως δεν θα γίνει ποτέ. Ο Ζωρζ Φεντώ, απόγονος του Μολιέρου και ανανεωτής του βωντβίλ, είναι οξυδερκής παρατηρητής της κοινωνίας και των συμπεριφορών και κυνικός σχολιαστής των κακώς κειμένων. Η κυρία του Μαξίμ, η φάρσα που γράφτηκε στο γύρισμα του αιώνα (1899) χάρισε στον συγγραφέα της έναν μοναδικό θρίαμβο δίνοντάς του τη δυνατότητα να αφοσιωθεί για ένα διάστημα στην άλλη του αγάπη, τη ζωγραφική.
Ο συντηρητικός γιατρός Πετυπόν ξυπνάει στο σπίτι του έπειτα από ένα ξενύχτι στο οποίο τον παρέσυρε ο νεαρός φίλος του Μονζικούρ. Ο ίδιος δεν θυμάται τίποτα από τη χθεσινή βραδιά όμως στο κρεβάτι του βρίσκεται μια νεαρή χορεύτρια από το «Μαξίμ». Η ζωή του σε ένα λεπτό γίνεται άνω-κάτω. Η νεαρή χορεύτρια όμως δεν λέει να φύγει από το σπίτι του, ακόμα και όταν εμφανίζεται η θρησκόληπτη σύζυγός του. Ακολουθεί ο απόλυτος πανικός!
Έχουν αποκαλέσει τον Φεντώ μοναδικό κληρονόμο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ο ίδιος δήλωνε πως «για να γράψεις ένα καλό βωντβίλ, παίρνεις την τραγικότερη δυνατή κατάσταση και προσπαθείς να αποκαλύψεις την μπουρλέσκ πλευρά της».
Ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος σημειώνει: Με μία πρόχειρη καταγραφή θεμάτων που εμφανίζονται στην δραματουργία του Ζώρζ Φεντώ και συγκεκριμένα στο αριστούργημά του Η Κυρία του Μαξίμ θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς ότι συσσωρεύεται εδώ άφθονο υλικό για να δομηθεί ένα ή και περισσότερα δράματα, από εκείνα που απασχολούσαν, γοήτευαν -ή ακόμα σόκαραν – το κοινό στο πέρασμα μεταξύ 19ου και 20ου αιώνα, καθώς και τη μετέπειτα δραματουργία. Και όντως δεν είναι λίγα τα παραδείγματα έργων που αποσκοπώντας στη συγκίνηση και τον προβληματισμό του κοινού σε αυτά ακριβώς τα θέματα επικεντρώνονται. Όχι όμως ο Φεντώ. Εκείνος ούτε να συγκινήσει προσπαθεί ούτε και να προβληματίσει. Δεν έχει καμία εμπιστοσύνη σε μια «συγκινησιακά εκλεπτυσμένη» ανθρώπινη φύση. Δεν θεωρεί κανέναν άνθρωπο ούτε ακριβώς αθώο ούτε ακριβώς θύμα. Θα υπέθετε κανείς πως η άποψη που είχε για το είδος μας είναι πως πρόκειται για ένα σμάρι δαιμόνιων επιβιωτικών ζώων που θορυβούν ασταμάτητα και έχουν ειδικευτεί στο να διαφεύγουν διαρκώς με κόλπα και πανουργία από τους κινδύνους που τους επιφυλάσσει η χαμηλή θέση τους στην τροφική αλυσίδα. Ο άνθρωπος ούτε διορθώνεται, ούτε προβληματίζεται, ούτε και νοιάζεται ιδιαιτέρως για κάτι άλλο πέρα από τον εαυτούλη του. Οι «υψηλές αξίες» είναι απλώς ένα τέχνασμα που έχει εφευρεθεί για να χειραγωγούν οι λίγοι πανούργοι τους πολλούς αφελείς. Ο Φεντώ δεν νοιάζεται για «ευαισθησίες». Είναι πολύ ευφυής για κάτι τέτοιο. Και όπως είχε γράψει ο συμπατριώτης του Ρακίνας κάποιους αιώνες πριν «Η τραγωδία αποτείνεται στο συναίσθημα, η κωμωδία στην ευφυία»
βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάικλ Μορπούργκο σε διασκευή Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη
- ΕΘΝΙΚΟ ΝΕΩΝ ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ – ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στη σκηνή την ιστορία ενός σπουδαίου παραμυθά που συναρπάζει δίνοντας στα παιδιά φωνή, φτερά στη φαντασία τους, και ανάβει τη φλόγα της ελπίδας στην καρδιά τους. Γιατί σε κάθε κρίση, η ελπίδα και η δύναμη που προσφέρει η φαντασία είναι το πιο ισχυρό όπλο.
Ο εντεκάχρονος Θωμάς δεν γνωρίζει πολλά για τον πόλεμο που μαίνεται στη χώρα του και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό που γνωρίζει με σιγουριά είναι ότι μισεί το διάβασμα, τα βιβλία, τις βιβλιοθήκες και ο,τιδήποτε τον κρατάει μακριά από τις αγαπημένες του βόλτες στο βουνό. Όταν η μητέρα του τον αναγκάζει να επισκεφθεί τη βιβλιοθήκη της μικρής τους πόλης, θα γνωρίσει μια διαφορετική βιβλιοθηκάριο που θα τον κάνει να λατρέψει τις ιστορίες και τα βιβλία και, προ πάντων, την Αργυράννα και τον μαγικό της μονόκερο. Αυτή η γνωριμία θα του αλλάξει τη ζωή. Ο Θωμάς θα ανακαλύψει το νόημα της φιλίας αλλά και τη γοητεία ενός παιδικού έρωτα. Θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τη φυσική του συστολή και θα βιώσει μαζί με άλλα παιδιά της πόλης του πρωτόγνωρες εμπειρίες. Η παρέα των μικρών φίλων θα βρει καταφύγιο στον κόσμο της φαντασίας. Κι όταν η αγαπημένη του βιβλιοθήκη κινδυνεύσει –θύμα κι αυτή της ωμότητας του πολέμου–, ο Θωμάς και η παρέα του θα διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να τη σώσουν, για να αντιληφθούν στο τέλος το νόημα της περιπέτειας τους: «ακόμα κι αν χαθεί το νήμα, μπορούμε το ξαναβρούμε. Τα κτήρια μπορούν να τα καταστρέψουν, τα όνειρά μας όμως όχι!».
Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου επιστρέφουν στο Θέατρο Rex με ένα νέο έργο τους, γραμμένο ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου, σε μουσική του Νίκου Κυπουργού και στίχους της Αφροδίτης Μάνου. Ένα μουσικό έργο για όλα όσα βρίσκονται πέρα από αυτά που μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις και να κατανοήσει το μυαλό. Για τη μυστική πατρίδα όπου αγκαλιάζονται τα αντίθετα και ο πόνος συμπληρώνει τη χαρά και την ολοκληρώνει. Εκεί που το μαρτύριο και η ευτυχία γίνονται ένα στην ουτοπία του έρωτα. Αυτή τη δύσβατη Νεφελοκοκκυγία, που μόνο οι ποιητές μπορούν να την επισκέπτονται χωρίς διόδια.
Αθήνα, οδός Αστυδάμαντος στο Παγκράτι, σε ένα νεοκλασικό, από αυτά που κατά χιλιάδες καταβρόχθισε η Αντιπαροχή. Ένας νεαρός ήρωας αφηγείται έναν χρόνο από τη ζωή του στην Αθήνα της δεκαετίας του ’60. Ο ίδιος, η οικογένειά του, οι φίλοι τους, η ίδια η Ελλάδα. Μια ιστορία ενηλικίωσης που έχει σαν μακρινό φόντο τα συνταρακτικά ιστορικά γεγονότα της περιόδου και θέμα την ιστορία της οικογένειας του νεαρού πρωταγωνιστή.
Ο Νίκος, ο Αντώνης, ο Ιάσων, ο Ναπολέων, η Ρίτα, ο μπαμπάς, η μαμά, η θεία Τζίνα, ο θείος Στάθης, η θεία Ρενάτα, ο κύριος Ερρίκος, η κυρία Θάλεια, η εξαδέλφη Ειρήνη…. Γυναίκες με κρεπαρισμένα μαλλιά και κόκκινα νύχια. Άντρες σιωπηλοί με σκούρα κοστούμια που μυρίζουν καπνό και αβάσταχτη μελαγχολία. Και έφηβοι. Έφηβοι έκπληκτοι μπροστά στη ζωή που ξετυλίγεται ξαφνικά μπροστά τους. Έκπληκτοι από τη ζωή που εκρήγνυται βίαια μέσα τους. Έφηβοι που ψηλαφούν τις πρώτες τους πληγές.
Πηγή: timesnews.gr
