ΜΗ ΕΛΛΗΝΕΣ είναι εκείνοι που βανδάλισαν την προτομή του μουσουργού και συνθέτη τού Εθνικού μας Ύμνου, του Νικόλαου Μάντζαρου. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η αποτρόπαια πράξη. Η θλιβερρή είδηση μας ήρθε από τον συγγραφέα (και συνεργάτη μας) Αλέξανδρο Αδαμόπουλο:
Περνώντας πριν λίγο απ’ το παρκάκι τού Αγίου Διονυσίου, Ηρακλείτου και Σκουφά, όπου -πολλά χρόνια τώρα- βρίσκονται δύο προτομές, (του πολιτικού Κ. Γεωργακόπουλου και τού Ν. Μάντζαρου) διαπίστωσα πως λείπει η δεύτερη, που ήταν η ωραιότερη και η πολύ πιο σημαντική: Τού Νικόλαου Μάντζαρου! Τού συνθέτη τού Εθνικού μας Ύμνου! Λείπει η προτομή και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει βανδαλιστεί, έχει ξυστεί πολύ επιμελώς(!) και το επεξηγηματικό κείμενο στο πλάι τής στήλης. Πολύ λυπάμαι….
Κι εμείς λυπόμαστε και καλό θα ήταν να το λάβει υπόψη και πολυπράγμων δήμαρχος Αθηναίων, αλλά και όποιοι άλλοι αρμόδιοι για να υπάρξει “τακτοποίηση” ή διερεύνηση της υπόθεσης. Ποιοι είναι αυτοί που καταστρέφουν;
- Κι ένα ενημερωτικό σημείωμα από τον Χάρη Ξανθουδάκη, καθηγητή του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου
Ένας άγνωστος συνθέτης
Εκατόν τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος (1795–1872) παραμένει ουσιωδώς άγνωστος. Πράγματι, εκτός από την αρχή της πρώτης μελοποίησης του σολωμικού Ύμνου εις την Ελευθερίαν, τις πέντε από τις εικοσιτέσσερις Εισαγωγές (Sinfonie) για πιάνο, ένα ή δύο ακόμα πιανιστικά κομμάτια, ισάριθμα τραγούδια και μιαν από τις τρεις Λειτουργίες του (αλλά κι αυτή αμφισβητούμενης αυθεντικότητας), η μουσική του Κερκυραίου θεμελιωτή της λεγόμενης “Επτανησιακής Σχολής” αγνοείται από τους ανθρώπους που τραγουδούν “Σε γνωρίζω από την κόψη…” στις εθνικές τους εορτές και επετείους.
Κι όμως, ο Μάντζαρος είναι ο συνθέτης της πρώτης σωζόμενης όπερας Έλληνα δημιουργού (Don Crepuscolo, 1815), του πρώτου γνωστού έργου σε ελληνική γλώσσα για φωνή και ορχήστρα (Aria GrecaΙ, 1827), των πρώτων γνωστών ελληνικών έργων για κουαρτέτο εγχόρδων (Partimenti, περίπου 1850), του πρώτου ελληνικού πιανιστικού ρεπερτορίου, του πρώτου ελληνικού έργου σε μορφή φούγκας, της πρώτης μνημονευόμενης ελληνικής συμφωνίας (χαμένη), καθώς και ο συγγραφέας του πρώτου δοκιμίου μουσικής ανάλυσης (Rapporto, 1851) και των πρώτων μουσικοπαιδαγωγικών συγγραμμάτων στην Ελλάδα.
Ο Μάντζαρος θεωρήθηκε σχολαστικός και μέτριος δημιουργός, η μουσική του πιστώθηκε (ή μήπως χρεώθηκε;) συλλήβδην στην “Ιταλική Σχολή” και ο Εθνικός Συνθέτης περιορίστηκε στο ρόλο του συνθέτη του Εθνικού Ύμνου. Κι όμως, οι αξιολογικές αυτές κρίσεις και το έργο της μαντζαρικής αποκαθήλωσης προήλθαν από ανθρώπους που αγνοούσαν όχι μόνο τον ήχο της μουσικής του Μάντζαρου, αλλά και τους ίδιους τους τίτλους των έργων του. Έτσι, όχι μόνο συσκότισαν την αντικειμενική εικόνα της νεοελληνικής μουσικής Ιστορίας, αλλά και έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια θαυμάσια μουσική, απόλυτα εντεταγμένη στην εποχή της και στο γεωγραφικό χώρο που τη γέννησε: ένα χώρο όχι, όπως στερεότυπα θεωρείται, στο μεταίχμιο Ανατολής–Δύσης, αλλά στην αιχμή των διεργασιών όσμωσης των διαφορετικών κυρίαρχων ευρωπαϊκών ρευμάτων. Στη μουσική του Μάντζαρου διακρίνει κανείς μιαν υγιή συγχώνευση γερμανικών, ιταλικών και γαλλικών στοιχείων, μαζί με χαρακτηριστικά μιας ξεχωριστής κερκυραϊκής μουσικής παράδοσης.
Πηγή: timesnews.gr
