
ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ
Η φάρμα της ανελευθερίας
Βγήκα απ’ τη φάρμα μου κατά το μεσημέρι
Και πήγα ο ταλαίπωρος ένα δίωρο για βοσκή
Περπατούσα κι έψαχνα να βρω τη Μαίρη
Μα δεν υπήρχε πουθενά ούτε μια ψυχή.
Τα καταστήματα ήταν ερμητικά κλεισμένα
Και τα μπαλκόνια σταχτερά και μελαγχολικά
Φτώχεια, ανεργία, στόματα πεινασμένα
Και στην καρδιά μου σύννεφα πολλά.
Ξαφνικά με σταματάει ένας αστυνομικός
«Πού πηγαίνετε, κύριε, έχετε πιστοποιητικό;»
«Όχι, αλλά να έχω στείλει μήνυμα εδώ»
«Α, δε φτάνει αυτό το δικαιολογητικό».
«Μα γιατί;» με στενοχώρια τότε τον ρωτώ
«Είστε ζυγός, σήμερα κυκλοφορούν τα μονά»
Έτσι έβαλε πρόστιμο σε μένα τον φτωχό
Ενώ άλλοι κερδίζουν χρυσάφι βουνό.
Μες στο βαθύ σκοτάδι
Βουτηγμένοι μες στο βαθύ σκοτάδι
Χωρίς σταγόνα γέλιο, λάμψη και χαρά
Χωρίς των αστεριών το γλυκό χάδι
Χωρίς του ήλιου τα ζεστά φιλιά.
Οι μέρες μας περνούν βασανισμένα
Μες στου σπιτιού μας τη φυλακή
Τα φυλλοκάρδια μας μαραζωμένα
Στην ψυχή μας μια γούβα λασπερή.
Η ελευθερία μέσα σε μεγάλα αγκάθια
Ματώνει, αναστενάζει και πονεί
Δακρυσμένα των λουλουδιών τ’ άνθια
Δεν θα ’ρθει χωρίς έγερση η αυγή.
ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ
Πηγή: timesnews.gr